Aangekomen in Mondragón
Blijf op de hoogte en volg Linda
09 Februari 2015 | Spanje, Arrasate
¡Hola! ¡Estoy en Mondragón!
Gisteren was het dan dé dag. Het vertrek voor een half jaar in Spanje. Spannend! Maar super leuk. Het was alleen nog erg vaag waar we terecht zouden komen. Onze contactpersoon Eva kon (en kan nog steeds) amper Engels. Spreekt half Spaanse en half Engelse zinnen en gaat ervan uit dat je alles begrijpt. Geen foto's van onze verblijfplaats, geen adres, niets dat ze ons wilde geven. Help. Waar komen we terecht!?
Dat bleef afwachten. In het vliegtuig zaten voornamelijk Spanjaarden. Overal om ons heen hoorden we Spaans gebabbel; zo ook natuurlijk door de piloot. Hij liet ons weten (en dát verstond ik wel in het Spaans) dat we eerder aan zouden komen en dat het daar 8 graden was. Hmm. Prima! Dat is nog eens wat beter dan het weer dat we afgelopen weken op de weerapp voorbij hebben zien komen; regen... bewolkt... buien... regen en sneeuw... bewolkt... mist... etc. Niet om héél erg blij van te worden. Maar 8 graden klonk heerlijk!
Doordat onze vlucht eerder arriveerde in Bilbao en alles super vlot ging met het ophalen van de bagage, konden we de bus van 19:15 pakken. Héél erg fijn, want de volgende bus zou pas om 23:15 gaan. En dat is toch wel erg laat. Op het vliegveld waren we aan het kijken waar we heen zouden gaan voor de bus, toen er twee meisjes naar ons toekwamen. "Hee, waar moeten jullie heen? Ook naar Mondragón?". Twee meiden die ook de pabo doen en dezelfde minor gaan volgen. En die ook een kamer hebben in Mondragón. Wij vertelden dat we nog niet wisten waar we terecht zouden komen, omdat onze contactpersoon daar niets over wilde vertellen. Maar wel dat we waarschijnlijk in een flat zaten, met eenpersoons kamers. Daarop vertelden die meisjes ons dat er tegenover appartement ook een flat was, maar dat zij hadden gehoord dat je daar écht niet wil zitten. Dat daar heel veel oostblokkers zitten, er elke avond feesten gegeven worden en dat je daar echt niet kan slapen. Help. Dachten wij. Wat nu!? Komen we echt daar terecht? Shiiiiiiiit.
Eenmaal in de bus zaten we lekker warm en in een heerlijk chille stoel. In het begin waren er nog bergen te zien en de sneeuw die afgelopen week is gevallen, maar later werd het zo donker dat de moeheid het overnam van de nieuwsgierigheid om naar buiten te kijken.
In de bus hadden we Eva gebeld, onze contactpersoon van het huis, ze sprak net zo belabberd Engels als in de mail, en wilde nóg het adres niet noemen! Zó raar! Maargoed, veel anders konden we niet. Ze vertelde dat ze ons op kwam halen bij de bushalte in Mondragón, afwachten dus. Nog steeds.
Aangekomen in Mondragón pakten wij onze koffers en zochten we naar een vrouw. Er stonden behoorlijk wat mensen, maar die stapten allemaal in de bus. O nee, wat nu. Wat nou als ze er niet staat? Wat moeten we dan? Wat moeten we nou? Niemand kwam naar ons toe en de enige vrouw die er op gegeven moment nog stond, zwaaide iemand uit die in de bus was gestapt en liep vervolgens weg. Neeeee. Balen.
Nadat we op een bankje waren gaan zitten en de andere twee meiden op weg waren naar hun appartement, werden we geroepen. Yes! Daar was Eva! Oooo, en ze zag er betrouwbaar uit. Zo fijn. Die andere meiden hadden gevraagd waar ze naar toe moesten, maar Eva kon de weg niet vinden op de kaart. Ha! Goed teken voor ons, dachten we. Dan ligt onze woning in elk geval niet dicht bij die van hun in de buurt, en is de kans dus best heel groot dat we niet in die feestflat zitten. Dat is positief!
Eva hielp die meiden en nam ons vervolgens mee. Ze vertelde dat het één minuut lopen is van en naar de bushalte en dat we in het centrum zitten. Met onze koffers mochten we een flink steil weggetje beklimmen, waarna we bij een straat kwamen met nog wat trappen omhoog. Heerlijk.
Maar waar we zitten is prima! We zitten met z'n vieren in een appartementje en in flatgebouw. Woonkamer, keuken, badkamer en ieder een eigen slaapkamer. We zitten drie hoog en hebben een prachtig uitzicht op de Mondragón en de mooie bergen. Vandaag was het heerlijk weer. Zonnig en een blauwe lucht, wat echt een tijdschriftplaatje maakt met de besneeuwde bergen. Echt-heel-erg-tof.
Vandaag heb ik samen met Marjolein (studiegenootje vanuit Nederland) de stad verkend. Hele schattige straatjes zijn hier met hier en daar best hele prima winkeltjes! Veel beter dan het beeld van een klein dorpje met bruine kroegjes en mollige veertigjarige mannetjes dat we in ons hoofd hadden. Het valt allemaal hartstikke mee! De stad is leuk, onze verblijfplaats is prima en we kunnen alle kanten op naar grotere plaatsen om nog wat meer van Spanje te zien. Het komt vast goed hier!
Muchos besos,
Linda
Gisteren was het dan dé dag. Het vertrek voor een half jaar in Spanje. Spannend! Maar super leuk. Het was alleen nog erg vaag waar we terecht zouden komen. Onze contactpersoon Eva kon (en kan nog steeds) amper Engels. Spreekt half Spaanse en half Engelse zinnen en gaat ervan uit dat je alles begrijpt. Geen foto's van onze verblijfplaats, geen adres, niets dat ze ons wilde geven. Help. Waar komen we terecht!?
Dat bleef afwachten. In het vliegtuig zaten voornamelijk Spanjaarden. Overal om ons heen hoorden we Spaans gebabbel; zo ook natuurlijk door de piloot. Hij liet ons weten (en dát verstond ik wel in het Spaans) dat we eerder aan zouden komen en dat het daar 8 graden was. Hmm. Prima! Dat is nog eens wat beter dan het weer dat we afgelopen weken op de weerapp voorbij hebben zien komen; regen... bewolkt... buien... regen en sneeuw... bewolkt... mist... etc. Niet om héél erg blij van te worden. Maar 8 graden klonk heerlijk!
Doordat onze vlucht eerder arriveerde in Bilbao en alles super vlot ging met het ophalen van de bagage, konden we de bus van 19:15 pakken. Héél erg fijn, want de volgende bus zou pas om 23:15 gaan. En dat is toch wel erg laat. Op het vliegveld waren we aan het kijken waar we heen zouden gaan voor de bus, toen er twee meisjes naar ons toekwamen. "Hee, waar moeten jullie heen? Ook naar Mondragón?". Twee meiden die ook de pabo doen en dezelfde minor gaan volgen. En die ook een kamer hebben in Mondragón. Wij vertelden dat we nog niet wisten waar we terecht zouden komen, omdat onze contactpersoon daar niets over wilde vertellen. Maar wel dat we waarschijnlijk in een flat zaten, met eenpersoons kamers. Daarop vertelden die meisjes ons dat er tegenover appartement ook een flat was, maar dat zij hadden gehoord dat je daar écht niet wil zitten. Dat daar heel veel oostblokkers zitten, er elke avond feesten gegeven worden en dat je daar echt niet kan slapen. Help. Dachten wij. Wat nu!? Komen we echt daar terecht? Shiiiiiiiit.
Eenmaal in de bus zaten we lekker warm en in een heerlijk chille stoel. In het begin waren er nog bergen te zien en de sneeuw die afgelopen week is gevallen, maar later werd het zo donker dat de moeheid het overnam van de nieuwsgierigheid om naar buiten te kijken.
In de bus hadden we Eva gebeld, onze contactpersoon van het huis, ze sprak net zo belabberd Engels als in de mail, en wilde nóg het adres niet noemen! Zó raar! Maargoed, veel anders konden we niet. Ze vertelde dat ze ons op kwam halen bij de bushalte in Mondragón, afwachten dus. Nog steeds.
Aangekomen in Mondragón pakten wij onze koffers en zochten we naar een vrouw. Er stonden behoorlijk wat mensen, maar die stapten allemaal in de bus. O nee, wat nu. Wat nou als ze er niet staat? Wat moeten we dan? Wat moeten we nou? Niemand kwam naar ons toe en de enige vrouw die er op gegeven moment nog stond, zwaaide iemand uit die in de bus was gestapt en liep vervolgens weg. Neeeee. Balen.
Nadat we op een bankje waren gaan zitten en de andere twee meiden op weg waren naar hun appartement, werden we geroepen. Yes! Daar was Eva! Oooo, en ze zag er betrouwbaar uit. Zo fijn. Die andere meiden hadden gevraagd waar ze naar toe moesten, maar Eva kon de weg niet vinden op de kaart. Ha! Goed teken voor ons, dachten we. Dan ligt onze woning in elk geval niet dicht bij die van hun in de buurt, en is de kans dus best heel groot dat we niet in die feestflat zitten. Dat is positief!
Eva hielp die meiden en nam ons vervolgens mee. Ze vertelde dat het één minuut lopen is van en naar de bushalte en dat we in het centrum zitten. Met onze koffers mochten we een flink steil weggetje beklimmen, waarna we bij een straat kwamen met nog wat trappen omhoog. Heerlijk.
Maar waar we zitten is prima! We zitten met z'n vieren in een appartementje en in flatgebouw. Woonkamer, keuken, badkamer en ieder een eigen slaapkamer. We zitten drie hoog en hebben een prachtig uitzicht op de Mondragón en de mooie bergen. Vandaag was het heerlijk weer. Zonnig en een blauwe lucht, wat echt een tijdschriftplaatje maakt met de besneeuwde bergen. Echt-heel-erg-tof.
Vandaag heb ik samen met Marjolein (studiegenootje vanuit Nederland) de stad verkend. Hele schattige straatjes zijn hier met hier en daar best hele prima winkeltjes! Veel beter dan het beeld van een klein dorpje met bruine kroegjes en mollige veertigjarige mannetjes dat we in ons hoofd hadden. Het valt allemaal hartstikke mee! De stad is leuk, onze verblijfplaats is prima en we kunnen alle kanten op naar grotere plaatsen om nog wat meer van Spanje te zien. Het komt vast goed hier!
Muchos besos,
Linda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
